در اردبيل زندگى مى كنى و ماه محرم كه مى شود در هر مجلسى كه بر پا مى شود اشعار استاد "رحيم منزوى" را مى شنوى، مردم ديار تو با اين اشعار آن چنان خو گرفته اند كه اين اشعار جزئى از فرهنگ آنان شده است، چه رمز و رازى در اين ميان است كه هر كس اين اشعار را مى شنود خود را در كربلا حس مى كند، خيلى ها براى كربلا و مظلوميّت امام حسين(عليه السلام) شعر گفته اند ولى چرا اشعار اين شاعر اين گونه بر دل مى نشيند.
تو در جستجوى اين هستى كه از اين راز با خبر شوى، براى همين به ديدار پسر استاد مى روى و چنين مى گويى: "خدا پدر شما را رحمت كند و او را با امام حسين(عليه السلام) محشور كند، من مدت هاست به دنبال اين سوال هستم كه چرا اشعار پدر شما اين قدر جانسوز است، چه رازى در اشعار او وجود دارد؟".
پسر در جواب به تو چنين مى گويد: "پدرم وقتى مى خواست براى مصيبت هاى امام حسين(عليه السلام) شعر بسرايد سعى مى كرد تا خودش را در وسط دشت كربلا ببيند، يك بار مى خواست براى حضرت رقيه(عليها السلام) شعر بگويد، پس به بيابان رفت و چندين مرتبه با پاى برهنه بر روى تيغ هاى بيابان دويد تا بتواند حس كند كه وقتى تيغ به پاى انسان مى رود چه حس و حالى دارد، بعد از آن كه پاهاى او پر از تيغ شد، در حالى اشك در چشم داشت براى حضرت رقيه(عليها السلام) شعر گفت و از خارهايى كه به پاى او فرو رفته بود سخن گفت".

* * *

اكنون كه سخن به اينجا رسيد از نويسنده اى مى نويسم كه درباره ماجراى كربلا، چندين كتاب نوشته است، كسى خبر ندارد كه وقتى او مى خواست ماجراى بازگشت على اكبر(عليه السلام) از ميدان را بنويسد، چه كرد.
آرى، على اكبر(عليه السلام) وقتى در ميدان، جنگ نمايانى كرد نزد پدر باز گشت و چنين گفت: "پدر! سنگينى زره و شمشير توانم را ربوده است و مرا تشنه كرده است"، آن نويسنده براى اين كه اين جمله را به خوبى درك كند به خانه كسى رفت كه وسايل تعزيه داشت، تابستان بود و آن نويسنده روزه بود و تشنگى امانش را بريده بود، آفتاب مى تابيد، او ساعتى زره پوشيد و شمسير در دست گرفت تا بفهمد معناى اين جمله چيست، سنگينى زره و شمشير با انسان تشنه چه مى كند، اكنون هر وقت او روضه على اكبر(عليه السلام)مى خواند و اين جمله را بازگو مى كند دل ها مى سوزد.