مردم او را به اسم "شيخ محمدتقى فلسفى" مى شناسند، او در مجالس مذهبى سخنرانى مى كند و همه از سخنان او بهره مى برند و همه شيفته بيان رسا و جذاب او مى شوند، سخن او بر دل همه مى نشيند و موعظه هايش در جان ها اثر مى كند و همگان را به سوى معنويّت فرا مى خواند.
سيد عبد الله كه يكى از اعضاى هيات امناىِ مسجد محل است، به ذهنش مى رسد تا از آقاى فلسفى دعوت كند تا ده شب در آن مسجد سخنرانى كند، اين موضوع را با مردم مطرح مى كند و همه استقبال مى كنند، بنابراين از آقاى فلسفى دعوت مى كنند، اين خبر در همه جا مى پيچد و جمعيّت زيادى شب ها به مسجد مى آيند تا از فيض منبر او بهره ببرند.
وقتى آقاى فلسفى از منبر پايين مى آيد، سيد عبد الله جلو مى آيد و از آقاى فلسفى تشكر مى كند و چنين مى گويد: "سخنان شما بسيار آموزنده است، اى كاش وقت روضه را هم صرف سخنرانى كنيد تا جوانان بيشتر بهره ببرند".
آقاى فلسفى دستى روى شانه سيّد عبد الله مى گذارد و مى گويد: "عزيزم! من يك ساعت سخنرانى مى كنم به اميد آنكه ده دقيقه روضه بخوانم!".