ماجراى هفتم
* تاريخ: سال 1360 شمسى
هر روز عصر به حرم محمّدهلال(عليه السلام) مى روى تا اگر كارى از دست تو برمى آيد، انجام بدهى، به زائران كمك كنى و راهنماى آنان باشى. يك روز عصر به تو خبر مى دهند كه تشييع جنازه است و آيت الله سيّد مهدى يثربى بر آن جنازه نماز خواهد خواند.
آيت الله يثربى جايگاه ويژه اى در ميان مردم اين منطقه دارد، تو هم به ايشان علاقه زيادى دارى و خدا را شكر مى كنى كه امروز خواهى توانست او را ببينى. از حرم بيرون مى آيى و كنار در مى ايستى، منتظر هستى تا او بيايد.

* * *

جمعيّت داخل صحن ايستاده اند، جنازه را هم جلو گذاشته اند تا آيت الله يثربى بيايد و نماز بخواند، بعد از لحظاتى او با همراهانش از راه مى رسد، وارد صحن مى شود، مردم به احترام او، صلوات مى فرستند. او نگاهى به آخر صحن مى كند، مردم منتظرند تا او نماز را آغاز كند، او به تو اشاره مى كند، تو نزديك مى روى، از داخل صحن، ضريح محمّدهلال(عليه السلام)پيداست، او از تو مى خواهد تا سريع بروى و درِ حرم را ببندى. تو سريع مى روى و در را مى بندى، او نگاهش به توست، وقتى مطمئن مى شود كه در را بسته اى، حالا رو به قبله مى ايستد و نماز را آغاز مى كند.

* * *

با خود فكر مى كنى كه چرا او چنين از تو خواست، وقتى نماز تمام مى شود، نزد او مى روى و از او علّت اين كار را مى پرسى، او به تو مى گويد: "در اين صحن، وقتى رو به قبله مى ايستيم، پشتِ ما به سمت ضريح است، من دوست ندارم كه هنگام نماز در حالى كه درب حرم باز است، پشت به ضريح كنم".
از اين سخن مى فهمى كه او چقدر دوست دارد به محمّدهلال(عليه السلام)احترام بگذارد، هر كس در صحن بايستد به خوبى ضريح را مى بيند و اگر رو به قبله بايستد، پشت به ضريح كرده است. او رو به تو مى كند و مى گويد: "هر وقت من براى خواندن نماز به اين صحن آمدم، مديون من هستى اگر درِ حرم را نبندى".