تو بودى كه درى به سوى بخشش خود باز كردى و آن را درِ توبه نام نهادى و همگان رابه سوى آن دعوت كردى تا رحمت خويش بر آنان نازل كنى!
تو خود فرمودى كه مرا ياد كنيد تا شما را ياد كنم!
اى كسى كه بندگان خود را غرق عطا و بخشش خويش نموده اى!
پس تو را مى خوانم و از تو هيچ نمى خواهم جز اين كه مرا ياد كنى!
چرا كه ياد تو از من بالاتر است.[101]






خداى من !

مى دانم كه درِ رحمت تو بر روى همه باز است؟
به راستى كه چقدر زود به فرياد بيچارگان مى رسى و از آنان دستگيرى مى كنى.
هميشه عادت تو بر اين بوده است كه بر گنهكاران نيكويى كنى و با مهربانى با آنان برخورد كنى.[102]
اينك منم كه به درگاه تو رو كرده ام و از تو انتظار مهربانى دارم پس صدايم را بشنو و دعايم را مستجاب كن
و دست رد به سينه ام مزن![103]






خداى من !

نگاهم كن كه چگونه به درگاه تو آمده ام، در حالى كه خوار و ذليل و بيچاره ام.
من به عفو تو پناه آورده ام و به رحمت تو دل بسته ام.
مى دانم كه غير از تو كسى مرا از شرّ گناهانم امان نمى دهد.
اى كسى كه از لغزش بندگانِ خويش مى گذرى!
اى كسى كه صداى همه بندگان خويش را مى شنوى!
اى كسى كه از حال زار من خبر دارى!
مرا از در خانه خويش نااميد برمگردان![104]





خداى من !

از تو مى خواهم كه راز و نياز با خودت را در در نظرم زيبا جلوه دهى تا شب و روز با تو خلوت كنم و با تو سخن بگويم.[105]
كارى كن كه اطاعت و بندگيت برايم لذّت بخش باشد.
قلب مرا از همه ناپاكى ها پاك ساز.
رحمت بزرگ خويش را بر من نازل كن تا با آن بتوانم به خير دنيا و آخرت برسم.
نور ايمان را در قلبم ثابت قرار ده.
عاقبت امرِ مرا ختم به خير بفرما![106]





خداى من !

چقدر نعمت هاى فراوان به من ارزانى داشتى;
چقدر بلاهاى جانكاه را از من دور نمودى;
تو بودى كه در لحظات سخت به ياريم شتافتى و دعايم را مستجاب نمودى.
اگر يارى تو نبود، من بيچاره شده بودم.
چگونه شكر تو كنم كه هر گاه تو را خواندم تو را آماده شنيدنِ دعاى خويش يافتم!
اى پناه من! اى اميد من![107]




خداى من !

هميشه با نعمت هاى فراوان تو همراه بوده ام.
تو چقدر گناهان مرا با حلم خويش پوشاندى!
و چقدر بلاها را از من دور ساختى!
براى همين است كه از تو فقط انتظار بزرگى و آقايى دارم!
من از گناهانم استغفار مى كنم، در حالى كه از كرده خويش پشيمان هستم.
اى كسى كه نام تو بخشنده و مهربان است!
توبه ام قبول كن و صدايم را بشنو و نااميدم مكن!
اى كسى كه توبه كنندگان را دوست دارى![108]




خداى من !

اگر گناهانم ديگر آبرويى براى من نگذاشته اند;
اگر خطاهايم نمى گذارند تا صدايم به تو برسد;
پس تو را به حقّ آن كس كه او را بيش از همه كس دوست دارى، قسم مى دهم;
تو را به حقّ فرستاده خودت محمّد مصطفى و اهل بيت(عليهم السلام) او مى خوانم تا توبه ام را قبول كنى كه من مى دانم هيچ كس را به اندازه آنها دوست ندارى.
پس به حقّ آن عزيزانت تو را قسم مى دهم تا گناهم را ببخشى و مرا قبول نمايى.[109]