اگر امروز به وضعيّت شيعيان نگاه كنى مى بينى كه دو پايه مهم مكتب تشيّع آماده شده است، "پايه علمى" و "پايه اقتصاد". اين ها دو زيرساخت مهم هستند، اكنون وقت آن است كه كار فرهنگى شروع شود و تشيع به سمت "جهانى شدن" پيش رود، براى جهانى شدن نياز به اين است كه شيعه، ديده شود، اين ديده شدن، نياز به طرح و برنامه دارد، بايد كارى كرد كه پيام مكتب شيعه به همه جا مخابره شود. اينجا "نقطه عطف" براى تشيّع است.

* * *

مهم ترين باور مكتب تشيّع، "اصل امامت" است، اين اصل، همان چيزى است كه شيعه را از مكتب هاى ديگر جدا مى كند، امامت، عهدى آسمانى است، خدا هرگز انسان ها را بدون امام رها نمى كند و براى جانشينى بعد از پيامبر، برنامه دارد. در روز غدير، دين با ولايت على(عليه السلام)و يازده امام از نسل او، كامل شد، اسلامِ بدون امامت، ناقص است كه هرگز نمى تواند انسان را به كمال برساند.
اين برنامه اى بود كه خدا براى رستگارى انسان ها مشخّص كرده بود ولى بعد از اين كه پيامبر از دنيا رفت، مردم با "ابوبكر" بيعت كردند و مسير خلافت به جايى رسيد كه شخصى همچون "يزيد"، خليفه مسلمانان شد و وقتى امام حسين(عليه السلام) به سوى كوفه آمد، دستور داد تا آن حضرت را شهيد كنند و حادثه "عاشورا" پيش آمد.

* * *

شيعيان همواره غدير را جشن گرفته اند و در عاشورا براى امام حسين(عليه السلام)عزادارى كرده اند، ولى اين جشن ها و عزادارى ها در گوشه خانه ها بوده است، اكنون در حكومت آل بويه، فضايى ايجاد شده است تا "غدير" و "عاشورا" تبديل به فرهنگ عمومى شود، اين هدفى است كه شيعيان به دنبال آن هستند، بايد اين دو اصل اعتقادى شيعه در جامعه ديده شود.
همسفر من! آيا با من موافقى كه جامعه هم به شادى نياز دارد و هم به عزادارى. درست است كه عزادارى، هويّت شيعه است، ولى اين يك بال براى پرواز است، بال ديگر، برپايى جشن براى غدير است، جشنى كه در آن، "شادى حلال" باشد و مردم در سرور و شادمانى باشند.
اكنون شيعيان بغداد به دو ايده رسيده اند: "كاروان غدير" و "دسته عزادارى". اين دو كار فرهنگى به زودى در بغداد آغاز مى شود، برنامه شيعيان كاملاً روشن است: "بايد در عيد غدير سال 352 هجرى، كاروان غدير در خيابان ها شكل بگيرد و در روز عاشورا هم دسته عزادارى بيرون بيايد". هدف روشن و واضح است.
اكنون اين سؤال مطرح مى شود: آيا شيعيان از پيش خود به اين ايده رسيدند؟ روشن است كه علماى راستين شيعه اين ايده را براى شيعيان بازگو كردند، آرى، علما از فضايى كه پيش آمده است بهره بردند و شيعيان را براى باشكوه تر كردن اين برنامه تشويق نمودند، علما عمر خود را صرف سخنان پيامبر و اهل بيت(عليهم السلام) كرده اند و به اين نتيجه رسيده اند كه اين كار، باعث رونق حقّ و حقيقت مى شود، آرى، اصل و ريشه اين ايده، چيزى جز احاديث اهل بيت(عليهم السلام)نبود.
شيعيان از سال ها قبل به فكر فراهم نمودن مقدمات اين دو برنامه بوده اند، مثلاً در سال 350 هجرى در روز عاشورا، بازار را تعطيل كردند، يا در سال 330 در محراب مسجد، نام امام حسين(عليه السلام) را نوشتند. اين ها گوشه اى از كارهاى فرهنگى شيعيان است كه قبلاً انجام شده است.

* * *

از من مى خواهى تا به ساحل دجله برويم و كمى قدم بزنيم، من قبول مى كنم و همراه تو مى آيم، نسيم خنكى مىوزد، از تو مى پرسم:
ــ حدس مى زنى كه در آينده چه اتّفاقى بيفتد؟
ــ غدير نزديك است، شيعيان به فكر اجراى مراسم غدير هستند و از مُعزّالدولة خواهند خواست تا در اين زمينه با آنان همكارى كند.
ــ آفرين. حدس تو درست است.
ــ اين كار در بغداد كه يك ميليون و نيم نفر جمعيّت دارد، اثر زيادى خواهد داشت و اين صدا به گوش همه مسلمانان در همه جا خواهد رسيد.
ــ ديگر چه حدسى مى زنى؟
ــ به زودى مُعزّالدولة، حكم حكومتى خواهد داد تا دشمنان نتوانند مزاحم شيعيان شوند و مراسم در كمال امنيّت برگزار شود.
وقتى اين سخن تو را مى شنوم پيش خودم مى گويم: "خدا را شكر كه با كسى همسفر شدم كه خودش مى تواند حوادث آينده را حدس بزند".