در جامعه افراد زيادى را مى بينيم كه سعى مى كنند توجّه مردم را به سوى خود جلب كنند زيرا يكى از نيازهاى روانى انسان اين است كه احساس كند مورد توجّه قرار گرفته است.
شما هم حتماً با افرادى روبرو شده ايد كه تلاش زيادى مى كنند تا توجّه يك رئيس و يا يك شخصيّت اجتماعى و يك مقام مسئول را به سمت خود جلب كنند و اين براى آنان يك هدف و آرمان به حساب مى آيد.
مورد توجّه واقع شدن، نياز همه ما مى باشد و اگر اين نياز به صورت صحيحى، هدايت و ارضاء شود، اثر زيادى در رشد و كمال ما خواهد داشت.
اكنون سؤال مى كنم: ما مى خواهيم توجّه چه كسى را به سوى خود جلب كنيم؟ توجّه رفيق، دوست، مقام سياسى...، خوب اين ها كه همه فناپذير هستند.
آرى ما شايد بتوانيم مدتّى توجّه مردم را به سمت خود جلب كنيم، ولى به هر حال بعد از مدّتى، كس ديگرى جاى ما را مى گيرد و توجّه همه را به سوى خود جلب مى كند.
چه خوب است ما همه به سمت خداوند حركت كنيم تا او كه خالق همه هستى است به ما توجّه كند و گوشه چشمى به ما نمايد، خداوندى كه همه قدرت ها در دست اوست و "مقلّب القلوب" است.
وقتى به سخنان اهل بيت(عليهم السلام) مراجعه مى كنيم مى بينيم در چند موضع است كه خداوند به بنده خود نگاه مى كند و به بيان ديگر در چند مورد است كه انسان مى تواند توجّه خداوند را به خود جلب كند:
الف - موقعى كه حاجى غروب روز عرفه از سرزمين عرفات به سمت سرزمين مشعر حركت مى كند.[21]
ب - موقعى كه انسان در ماه شعبان دو روز، روزه مستحبى بگيرد.[22]
و شايد با خودتان بگوييد مكّه كجا و من كجا، معلوم نيست كه خداوند كى اين توفيق را نصيب من مى كند تا به حج بروم و همين طور در مورد روزه ماه شعبان، بايد صبر كنم تا ماه شعبان برسد و آنگاه خداوند توفيق روزه به من بدهد.
آيا مايل هستيد گوش جان بسپاريم به حديثى از امام باقر(عليه السلام) كه مى فرمايد: "وقتى دو برادر مؤمن با يكديگر ملاقات مى كنند و دست يكديگر را مى فشارند، خداوند پيوسته به آن دو نگاه مى كند".[23]
آرى اگر مى خواهيد خدا به شما نظر رحمت كند و نمى توانيد به مكّه برويد و حج به جا آوريد و اگر ماه شعبان نرسيده تا دو روز روزه بگيريد، اشكالى ندارد، برخيزيد و به ديدار برادر دينى خود برويد و با او دست بدهيد تا توجّه خدا را به سوى خود جلب كنى و خداوند به شما نگاه كند.
هر چقدر دست برادر خود را بيشتر در دست نگه داريد بدان كه مدّت زمان بيشترى نظر رحمت خدا را به سوى خود جلب كرده ايد.
بار ديگر به اين مكتب مى بالم كه چگونه نهال عشق و محبّت را در دل مردم مى كارد و سعى مى كند مردم را متوجّه اين نكته كند كه براى رسيدن به خدا بايد از متن جامعه عبور كنى نه اين كه گوشه عزلت اختيار كنى!
واقعاً جاى بسى تأسّف است كه با داشتن چنين سخنان گهربارى در جامعه، شاهد افرادى هستيم كه ادّعاى ديندارى دارند، امّا برخوردشان با مردم در اوج بى تفاوتى است و خيال مى كنند هر چه با مردم سردتر باشند، تنور عرفانشان گرم تر است!!