وَمَا كَانَ لِنَفْس أَنْ تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ كِتَابًا مُؤَجَّلًا وَمَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الدُّنْيَا نُؤْتِهِ مِنْهَا وَمَنْ يُرِدْ ثَوَابَ الاَْخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهَا وَسَنَجْزِي الشَّاكِرِينَ (145 )
وقتى كه خبر آمدن سپاه كفر به مدينه رسيد، عدّه اى بر اين باور بودند كه بايد در شهر مدينه سنگر گرفت و از شهر دفاع كرد، امّا بيشتر مردم مى گفتند كه بايد به خارج از شهر برويم و شجاعانه با دشمن بجنگيم. براى همين لشكر اسلام به منطقه اُحُد رفت و در آنجا آماده مقابله با كافران شد.
وقتى كه مسلمانان شكست خوردند، بعضى ها با خود گفتند: كاش ما در مدينه مى مانديم و در آنجا سنگر مى گرفتيم، اگر اين كار را مى كرديم، اين همه شهيد نمى داديم !
اكنون تو در جواب آنان مى گويى: ماندن شما در شهر باعث نجات از مرگ نمى شد، مرگ هر انسان، سرنوشت مشخّص شده اوست، هيچ كس بدون اذن من نمى ميرد، بلكه طول عمر هر كس مشخّص شده است، شما نبايد از دشمن بترسيد. شما در اين جنگ شركت كرده ايد، پاداش و ثواب شما هم به نيّت شما بستگى دارد، هر كس پاداش دنيا را بخواهد، به او از دنيا مى دهم، هر كس پاداش آخرت بخواهد، از آن به او مى دهم و البتّه به كسانى كه شكر نعمت هاى مرا به جا آورند، جزاى نيك خواهم داد.
اكنون مى فهمم كه مرگ من فقط در دست توست، تا زمانى كه تو نخواهى مرگ به سراغم نمى آيد، پس نبايد از مقابله با دشمن هراسى به دل داشته باشم.
همچنين به من ياد مى دهى تا وقتى كار خوبى انجام مى دهم، از تو پاداش روز قيامت را بخواهم، زندگى دنيا مى گذرد، همه بايد روزى از اين دنيا دل بركنيم و راهى سفر آخرت شويم. خوشا به حال كسى كه به فكر سفر آخرت خود باشد و براى آن روز، زاد و توشه آماده كند.

* * *